Pandemia zatrzymała świat. My też się zatrzymaliśmy. W tym zatrzymaniu był czas na...szukanie w sobie tego, co Ważne. Na szukanie Inspiracji. Na...poszerzanie siebie. Książki. Tomiki poezji. Dobre filmy. Seriale. Fascynujące dokumenty. Nowe programy poszczególnych zajęć w CIS. Wniosek o przedłużenie naszego statusu...

Żeby przetrwać ten czas, czas Pandemii potrzeba było...tak myślę, tak jakoś mam...i Ciszy i Pokory. W sobie odnaleźć trzeba było...trochę mądrości, akceptacji samego siebie, na nowo zbudować relacje z otoczeniem….ale….tak jak w piosence, w tekście Wojciecha Młynarskiego….

(…)

Jeszcze w zielone gramy,
Jeszcze nie umieramy,
Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany,
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną,
Jeszcze zimowe śmieci na ogniskach wiosny spłoną,
Jeszcze w zielone gramy,
Jeszcze wzrok nam się pali,
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie,
Ale na rozpaczy dnie jeszcze nie
Długo nie

Więc nie martwmy się, bo w końcu nie nam jednym się nie klei
Ważne, by choć raz w miesiącu mieć dyktando u nadziei
Żeby w serca kajeciku po literkach zanotować
I powtarzać sobie cicho takie prościuteńkie słowa:

Jeszcze w zielone gramy,
Jeszcze nie umieramy,
Jeszcze się spełnią nasze piękne sny, marzenia, plany,
Tylko nie ulegajmy przedwczesnym niepokojom
Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją
Jeszcze w zielone gramy, choć skroń niejedna siwa
Jeszcze sól będzie mądra, a oliwa sprawiedliwa
Różne drogi nas prowadzą,
Lecz ta, która w przepaść rwie jeszcze nie
Długo nie

Jeszcze w zielone gramy -
Chęć życia nam nie zbrzydła
Jeszcze na strychu każdy klei połamane skrzydła
I myśli sobie Ikar, co nieraz już w dół runął
"Jakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunął!"
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera
Gramy w nim swoje role naturszczycy bez suflera
W najróżniejszych sztukach gramy
Lecz w tej, co się skończy źle jeszcze nie
Długo nie

Która godzina??
Godzina meczu! :)) Mam nadzieję, że...już od 25 maja. :))