A Twój lęk gdzie siedzi?
Z Tobą? Na przednim siedzeniu?
A może na Twoich kolanach? I trzyma już kierownicę?
Albo obok i...za rękę mocno Cię ściska? Za szyje? Brak nieraz powietrza? Dusi?
Możesz jeszcze prowadzić?
Ty decydujesz? Ty skręcasz? Ty dodajesz gazu?
Kierownica w Twoich rękach?
A może...dalej? Z tyłu? Na pace?
Tylko nieraz przypomina o sobie? Rzadko?
Ale radzisz sobie?
Ty...kierujesz? Ciągle?
Twoje życie? Twoja kierownica? Twoje wybory? Decyzje?
Nie lękasz się? Nie boisz?
Życie zaczyna się gdzie kończy się lęk. Gdzieś kiedyś przeczytałem...
A życie…?
Życie jest cudowne. A potem jest okropne. A potem znowu cudowne. A pomiędzy cudownością i okropnością jest zwyczajne, prozaiczne i rutynowe. Wdychaj cudowne, wstrzymuj oddech, kiedy jest okropne, odpręż się i odsapnij , gdy będzie zwyczajne. Życie po prostu takie jest. Rozczulające, krzepiące, cudowne, okropne, zwyczajne. I oszałamiająco piękne. L.R. Knost.

A zatem:
Nie lękaj się. Wiem, wiem... łatwo powiedzieć. ;))
Żyj.
Próbuj. Wdychaj cudowność, wstrzymuj oddech gdy….
Życie jest...drogą, próbą, nauką, ryzykiem, wyzwaniem...trudem i..cudem! :)
"Nadzieja jest niebezpieczna, a jednak jest przeciwieństwem lęku, żyć bowiem to wystawiać się na ryzyko." Rebecca Solnit, „Nadzieja w mroku”.

Próbuj...wystawiać się na ryzyko, bo wtedy...żyjesz?